شب پا

شبپا روزا پا نداره و مجبوره یه گوشه بشینه فقط. شب پا نمیدونه دوس داره بره اونجا که همش شبه تا بتونه همیشه راه بره یا نه، اخه اینکه همیشه رویات در دسترست باشه هم ترسناکه.

شبپا کاملا سیاهه و لباسای سیاه میپوشه، شب پا با شب یکیه، شب پا خود سایه اس و نیس، شب پا انسانه و نیس، شب پا با وجود علاقش به سیاه و آسمونِ شب ولی سفیدهای وسط سیاهیا خیلی چشمشو میگیرن. شب پا یه شبیه ساز نفس های زمستونی داره که سفیده و اتیشش میزنه و سرش قرمز میشه و نفس ها ازش میره بیرون و با اون با ماه حرف میزنه. شب پا اهل اینجا نیست و خودش اینو نمیدونه، نمیدونه حتی این نفس هاش برای حرف زدن با ماه و رفیقاشه و یه کار غریزیه به نوعی براش. شب پا حتی نمیدونه رفیقاش مردن. شبپا تو نفس هایی که سمت ماه میفرسته خاطراتی از گذشتشو میبینه و این جوری کم کم شخصیتش برمیگرده. جای هرخاطره رو سیاهیاش سفیدی کوچیکی میشه. شب پا یه روز که از خودش پُر شد و سفید، ستاره میشه، میره و دیگه برنمیگرده، مث دوستاش.