فلج ها پر دارند

پا نداشتم. ینی داشتم ولی ول بود. هر کار میکردم نمیشد روش وایسم. سعی کردم با دستام راه برم. نشد. میوفتادم. تو خونه میشستم رو سینی و مث قایق با دستام رو فرش پارو میزدم و میرفتم اینور اونور و دسشویی و حمومم که بقیه میبردنم. از ویلچر بدم میومد. البته پول گرفتنشم نداشتیم. بزرگ تر که شدم ولی پولش جمع شد و برام گرفتن. ازین کنترلیا. یدفعه گذاشتم از خونه باش رفتم بیرون. با سرعت میرفتم. باحال بود. انگار سوار ماشین بودم. یهو نگام به پام افتاد. دلم دوچرخه خواس. دویدن خواست. جلومو ندیدم. پله های پارک بود و ارتفاع نسبتا زیاد. رفتم تو هوا. اون موقع رو هیچ وقت یادم نمیره. حس تو هوا بودن خیلی باحال بود و بعدش شپرق رفتم تو حوض پارک. بعد اون موقع نشستم یه جا فقط طرح کشیدم. طرح بال. هر وقت میشد میساختمشون و میرفتم پارک و امتحان میکردمشون و شکست میخوردم. شکست، شکست. حالا سی سالمه. سرطان گرفتم و دیر فهمیدیم. اخرین امتحان پروازمه. و حالا از من فقط یه ویلچر مونده و تیتری تو روزنامه ها: فلج ها پا ندارند، بلکه بال دارند

پ.ن: میدونم خوب نی ولی ایده رو دوس داشتم بگم :|