کارگردان مورد علاقه ی ایرانی؟

نرگس آبیار! نوع نگاهشو دوس دارم فارغ از ضعفی هم اگر کاراش داره. هنوز شیار 143 و نفس رو کامل ندیدم ولی همون مقدار که دیدم خوشم اومد. متفاوته کاراش بین کارای ایرانی تا جایی که میدونم. فک کنین شیار 143 راجع به مادرِ پسری هست که رفته جبهه و منتظر پسرشه که برگرده. کاملا ینی ریشه فیلم به چیزای مذهبی و سنتی برمیگرده ولی هر کسی میتونه باش ارتباط بگیره نه فقط ادمای مذهبی. حالت مستند گونه و تیکه تیکه از صحنه های زندگی هس کاراش. وجود لهجه های مختلف هم دوس دارم تو کاراش و اون سادگی و صمیمیت و معصومیتی ک داره و اینکه نمیشه گف طنز ولی کاراش هم جدی و تراژدیک هس انگار و هم حس خوب میده و میخندونه و کلا پایاناش با اینکه ممکنه بگن غمگینه به نظرم هم غمگینه هم شاد. باز به شخصه نفسو بیشتر دوس دارم و رسما جزو فیووریتام رفته هم شاید چون دقایق بیشتری نسبت به اون یکی ازش دیدم و مسلط ترم روش هم اینکه بیشتر شبیه دنیا و تفکراتمه ولی هر دو خوبن در کل. متاسفم که چرا نفس حتی نامزد اسکار نشده. البته کلا جشنواره ها همینن تو همه جا. کاری بخواد بزنه تو یه چیز نامتعارف قبول نمیکننشون. حتما باس یه موضوع جهان شمول تر و اجتماعی تر داشته باشه و یه حالت خاصی که سخته توضیحش. نفس فضاسازیش هم واقعی بود. قشنگ انگار یه تیکه از زندگی مردم اون دوره بود. البته الانم احتمالا ی جاهایی هنوز اینجوری باشن.
حالا بعد دیدن اینا و یکم جستجو به نظر میرسه فیلمای متفاوت ایرانی دیگه ای هم هس. دلم میخواد اونارم سر فرصت ببینم.
+ نفس منو یاد اون داستانک پرواز با بادکنکم میندازه و همینطور فیلم The florida project که تمشون در کل میشه گف مشابه بود یه جورایی.

++ داییم گف بهار، دختربچه تو نفس، آن شرلی ایرانیاس :))

+++ بهار نگاش به تابلویی افتاد که روش نوشته بود دوزندگی نسرین. بعد گف خودم میدونم یعنی چی. این ینی دوتا نسرین اینجا زندگی میکنن :)) 3>

بعدا نوشته شده: با گوشی هم نمیشه پیامک بلند داد دیگه. عجب :/