I love toshak mom doz! ta now where bodi you?!

حال که این خطوط را می نگارانم دهانِ دست چپم سرویس است! زیرا با دهانِ دست راستم گوشه ی پتو را بقل کرده ام! جواب بی ربط هم خودت می دهی، بله خودت! من این را گفتم زیرا به دلیل ان که با آن بزرگوارِ بقل کننده نوشتن راحت تر است، به خودم سختی میدهم و با دست چپ می نویسم به این خاطر که سختی ادم را مرد که نه زنده بار می اورد! هر کس هم اشکال بگیرد که چرا مرده را با کسره نوشتی و حالا که نوشتی خیر سرت کسره اش را هم بذار که از اول درست بخوانیم هم به فدای سَرم شود که عمق حرکت قشنگ من و پندرز به این مهمی به چشم کورش نمی اید! ((:/ خلاصه که یکی از گوشه های خاص پتو را در بقل دست چپ یا راست نهادن از علایق و عادات ما پیش از خواب است. به همراه مُسی (عکسش را فردا با لپ تاپ می گذارم و شاید روزی گفتم چرا اسمش این است) که ان را در برمان می گیریم و بوسه ای بر دماغش می نهیم و می خوابانیمش کنارمان و همچنین این یکی که حتی شاید از مرز عادات پیش خوابی گذشته و به علایق اصلی تبدیل شده باشد، پاها و دست هایمان است که پاچه های لباسشان را بالا می زنیم و ولشان می دهیم در سواحل جزیره تشکِ فو فا نو تا بتوانند خنکی آن را از زیر و گرمی و سنگینی خورشید فو فا نو که پتویش باشد را از روی خودشان حس کنند و با این حس های وارد شده بر خودشان حال نمایند.
اما خب این دلیل نمیشه که دلم بخواد تا قیامت این کارو انجام بدم؛ بگیر بکپ دیگه! اه :|
پ.ن: شمام اگه دوس داشتین از علایق و عادت های پیش خوابی خودتون بگین.