حیف شدی مرد، حیف

میخواهم پرده را کنار بزنم و حقیقت پشت آن را نشانتان دهم تا بفهمید که غاز همسایه همان مرغ خودمان است. چه بسا که جوجه اردک خوشگل هم باشد. ینی بزرگ که شد جای خوشگل زشت شد. و ما باید خوشحال باشیم از این حقیقت که ما فقط مرغیم و تنها کمبودمان این است که پر پرواز نداریم که آن هم با سیستممان رفع کردیمش. دارم از ابدارچی هایی که با لیسانس و فوق لیسانس تحویل جامعه دادیم حرف می زنم که همان طور که در فیلم های ایرانی مشاهده میکنید مدیر کلی هستند برای خودشان. و من با یک جمله، فقط یک جمله در آخر متن، نظرتان را عوض می کنم که آمریکا با آن همه دبدبه و کبکبه برعکس ما در اموزش و پرورش ملت خود مانده است. که نمی تواند استعداد ها را کشف و آن ها را بارور کند و از آن ها بچه بزایماند. باور ندارید؟ نمونه ای که من را مطمئن کرد به این باور را به شما هم نشان میدهم که باید اشک ها ریخت برای استعداد از دست رفته اش. آن مو قشنگ، آن کراوات دراز، آن ترامپی که استعداد کمدین شدنش از دست رفت به خاطر این سیستم غلط. پس خوشحال باشید که ترامپ ورود ایرانیان را به آن جا ممنوع کرد و این به ضرر خودشان شد که ما می توانیم استعدادهای شریفمان را جای فرستادن به آن جا همینجا خوب پرورش بدهیم و از آن ها جلو بزنیم.

و حال برای شادی استعداد سقط شده اش فاتحه ای بفرستید و بعدش بروید خانه هاتان چون متن باید بعد از دست رفته تمام می شد چون قول دادم تمام شود. مدیون هم هستید که فکر کنید از زیر حلوا دادن خواستم شانه خالی کنم!